De echte helden

Hallo allemaal,
De KungFu voorstelling was spectaculair, vooral het op je hoofd breken van leisteen en houten stokken. Het was een verhaal van monniken die bijna de verleiding niet konden weerstaan voor de liefde, maar nog net op tijd tot inkeer (?) kwamen en meester KungFu-er werden.

De dag vandaag begon erg vroeg, want de verwachting was dat het gegeven de meivakantie heel druk zou worden op de muur en vooral op de weg er naar toe. De muur ligt zo'n 80-100km buiten de stad en om half 8 zaten we al in de auto. Gisteren in de stad leek onze chauffeur al van opschieten te houden, maar vandaag kregen we echt een lesje Chinese verkeerschaos. De idee was om niet over de snelweg te gaan maar meer binnendoor. Voor het verkeersaanbod goed, maar overigens voor de chauffeur geen reden om niet de maximum snelheid van de snelweg aan te houden op 2 of 3 baanswegen. In het vliegtuig vroegen we ons af of ze in China links of rechts rijden. Het bleek rechts, behalve vandaag bij onze chauf. Links en daarmee in veel gevallen recht op de tegenligger af, was de favoriete aanpak. Veel, heel veel toeteren en zo brutaal zijn als de raven dat is het geheim. En ere wie ere toekomt om 9 uur waren we al aan de voet van de berg. Daar moesten we een stukje lopen en dan met de kabelbaan naar boven. Dat stukje lopen bleek een aardig obstakel voor Pa. Het ging behoorlijk steil omhoog en het pad was erg ongelijk. Hij heeft het echter glansrijk doorstaan en uiteindelijk waren we er dan; boven op "The Great Wall". 600 jaar geleden startte de bouw onder de eerste keizer van de Ming dynastie, de muur is 6000 km lang en er zijn 1 miljoen doden gevallen tijdens de bouw en gebouwd om de indringers van het noorden tegen te houden; jullie horen de stem van Harrie vast doorklinken. Alle weetjes daargelaten is het gewoon een ontzettend imposant bouwwerk dat zich over heuvels en door dalen heen slingert. Overigens zijn de mensen die de muur hebben betreden in de ogen van de Chinees de echte helden. Ik wil het maar gezegd hebben. Een wandeling over de muur is overigens een veredelde klauterpartij, bijna niets is horizontaal. De wandeling terug ging gelukkig een stuk makkelijker en eindigde met een verdiende kop koffie. Na de lunch, waar de stokjes al veel minder indruk op ons maakten, zijn we naar een traditioneel emailleerbedrijf getogen. Hier gingen we van kamer naar kamer en zagen we stukken koper veranderen in de mooist geëmailleerde voorwerpen. Een kostbaar proces, want in de bijbehorende winkel/museum waren er vazen te koop tot wel EUR 60.000,=. Het bedrijfspand was vast veel minder waard.

Vanwege de drukte op de weg schrappen we de graftombe uit de Ming dynastie en bezoeken we het Olympisch park in de plaats. Ook hier weer een enorme hoeveelheid, vooral jonge mensen en toch ook de constatering dat veel van de gebouwen eigenlijk niet of nauwelijks meer gebruikt worden na afloop van de spelen. Een les die ze zich in Londen ter harte hebben genomen naar het schijnt. Veel mensen, een paar fanfoto's met jullie blijkbaar goddelijk ogende schrijver en een stevige wandeling later, rijden we terug naar ons hotel. Behoorlijk afgeserveerd schuiven we onze kamers in, om te douchen en even de benen te strekken. Eerlijk gezegd ben ik benieuwd of pa nog wakker is zometeen. Iedere chinees valt overigens achterover van verbazing, wanneer ze doorkrijgen dat hij al 83 is. Een leeftijd waarop de meeste chinezen letterlijk niets meer doen. Hij oogst veel bewondering en dat is ook terecht. Hij klaart de klus tot nu met verve en er is al best wat van hem gevraagd. Vanavond geen programma en morgenochtend de laatste 2 bezoeken in Beijing. In de middag vliegen we dan naar Zhengzhou, zo'n 1000 km zuidelijker in centraal China.